2:53 marszem do mety – relacja z 34. PKO Wrocław Maratonu

2:53:40 -33 miejsce w 34. PKO Wrocław Maraton – mój główny start tej jesieni

Siedzę dokładnie od 33 minut przed monitorem i nie wiem, co mam napisać, tzn. wiem, ale mam jednocześnie w głowie tyle koncepcji i wątków do poruszenia, że trudno się na cokolwiek zdecydować. Myślałem nad rozpoczęciem od słów:

„Każda passa kiedyś się kończy…” – bo to pierwszy maraton w którym nie ustanowiłem nowego PB.
„Lekcja pokory” – bo zawsze jasno mówię, o co walczę.
„Fortuna kołem się toczy” – bo okazuje się, że można pobiec w przeciągu 5 miesięcy maraton w 2:29 i 2:53.
„90 zł w plecy” – bo tyle kosztował pakiet startowy na bieg, którego nie chciałbym nigdy powtórzyć.
„Zaryłem pyskiem o dno…” – bo takiego kaca sportowego, jeszcze nigdy nie miałem.

Stwierdzam jednak, że wszystko, co chcę przekazać sprowadza się do jednego słowa – ZJEBAŁEM!

Od razu przepraszam, jeżeli ktoś poczuł się urażony moją wulgarnością, ale taka jest prawda. Nie ma się co bawić w kurtuazję, chować za sloganami: „co nas nie zabije, to nas wzmocni”, czy poklepywać się po plecach, że każda porażka nas buduje.
Mnie budują dobre wyniki i rekordy. Po to wstaję rano i biegnę 20 kilometrów po ciemku, żeby w dniu zawodów być możliwie, jak najlepszą wersją siebie. A 11. września na trasie wrocławskiego maratonu, byłem jedynie cieniem.

Ekipa gotowa do startu

W oczekiwaniu na start.
Wrocław Maraton był najważniejszym biegiem tej jesieni. Nie kryłem tego. Szlifowałem formę właśnie do tych zawodów. Przez ostatnie 3 miesiące trenowałem najmądrzej i najskuteczniej w całej mojej biegowej przygodzie. Bez dwóch zdań byłem (nadal jestem) w bardzo wysokiej formie. 2 tygodnie temu wygrałem półmaraton w Szczecinie bez większych problemów. Nie chciałem deklarować konkretnego czasu, który będę atakował w stolicy dolnego śląska, bo wiedziałem, że zadecyduje o tym pogoda. Poza tym, pamiętam doskonale, co przeżywałem na wiosnę, gdy jasno zapowiedziałem, że złamię 2:30 w maratonie. Dźwiganie presji związanej z wynikiem nie pomaga. Tak czy inaczej, przez głowę nie przeszedł mi czas gorszy, niż 2:40. Takim tempem mogę biec maraton w każdej chwili i nie chodzi mi tu o przechwałki. Po prostu, jestem realistą i wiem, że inwestując w bieganie tyle czasu i energii, jestem w stanie utrzymać tempo 3:50/km w maratonie w 19 na 20 prób – bez względu na warunki. 

Dzień startu.
Wszystko układało się idealnie. Ostatnie dni przed maratonem porządnie wypocząłem. Zrezygnowałem z diety białkowo-węglowodanowej, która męczyła mnie bardzo i uszczuplała moją pewność siebie. Byłem pełen energii i determinacji.
Zaangażowałem Asię, aby podała mi na trasie żele energetyczne i picie w kluczowych momentach. Przejrzałem listę startową i prześledziłem potencjalnych rywali. Taktycznie byłem przygotowany na niemal każdy scenariusz… no właśnie – NIEMAL każdy.

Miłe złego początki.
Ruszyliśmy. Po 500 metrach sytuacja zaczęła się klarować. Do przodu uciekła koalicja Kenijsko-Ukraińska i dwóch przedstawicieli naszego kraju: Paweł Ochal i Przemek Dąbrowski. Łącznie 12 mężczyzn i jedna kobieta (późniejsza tryumfatorka i rekordzistka trasy). Ja zająłem swoje miejsce w 7 osobowej grupie pościgowej, w której biegli między innymi: Radek Kasprzak (debiut), Tomek Sobczyk (PB 2:27), Grzegorz Gronostaj (PB 2:28), Szymon Knobloch (PB 2:33), Maciej Lubieniecki (PB 2:38) oraz Czech Jan Fousek (PB 2:40). 

Początek mieliśmy bardzo spokojny. Każdy świetnie zdawał sobie sprawę, że pogoda, w końcówce biegu, wyciśnie z nas mnóstwo energii i należy z rezerwą podchodzić do rywalizacji. Trzymaliśmy tempo 3:40/km – mięśniowo – totalny luz, oddechowo – zero problemów. Mógłbym prowadzić wykład, biegnąc tym tempem. Jedyna rzecz, która mnie niepokoiła, to minimalne kłucie w prawej części podbrzusza. Nic specjalnego, ot takie lekkie ukłucie co kilkadziesiąt sekund w okolicy wątroby. Na tym etapie nie było się czym przejmować.

Most Piaskowy – początkowe przetasowania

Pewność siebie.
Pierwszą piątkę pokonaliśmy w 18:24 (tempo na 2:42). Na czoło grupy wyszedł Tomek. Zaczął nieco szarpać tempem. Oddalał się na 5-8 metrów i za chwilę zwalniał. Reszta starała się biec spokojnie, unikając gwałtownych zrywów. Cały czas mieliśmy zwarty szyk. Rozejrzałem się po konkurentach i stwierdziłem, że najgroźniejszym z nich będzie Grzesiek, wyglądał bardzo pewnie. Temperatura choć wysoka, nie stanowiła jeszcze problemu. Do 10 kilometra dobiegliśmy w czasie 37:00 (tempo na 2:43). W dalszym ciągu biegliśmy bardzo spokojnie. Wysunąłem się na czoło grupy. Miałem taką lekkość, że musiałem się powstrzymywać przed mocniejszym biegiem. Byłem pewny, że z naszej grupy jestem najmocniejszy. Czułem zagrożenie, jedynie ze strony Grześka. 

Biblioteka Uniwersytecka

Sygnał ostrzegawczy.
Przed 15 kilometrem (specjalnie tego nie kontrolując) puściłem mocniej nogę. Kilometr wyszedł w 3:32, grupa od razu się rozciągnęła. Po 15 kilometrach mieliśmy czas 55:25 (tempo na 2:42). Wtedy poczułem mocniejsze ukłucie w okolicy wątroby. Lekko się powyginałem i nacisnąłem dłonią problematyczny obszar – pomogło.

Na prowadzenie wyszedł Radek. Biegł dosyć nerwowo, oddalając się od grupy o 10-15 metrów. Miał to szczęście, że w debiucie wspierał go trener, jadący za nami rowerem i pokrzykujący: „Radek zwolnij! Jeszcze daleko!”. Wówczas Radek zwalniał, by po kilku metrach zacząć się ponownie oddalać od grupy.

Od początku noga debiutanta rwała do przodu!

Reszta chłopaków nie specjalnie się tym przejmowała i dalej biegła swoje, ale sytuacja była iście komiczna. Mnie tym czasem, coraz mocniej zaczęła pobolewać prawa strona podbrzusza. Zrozumiałem, że problem zaczyna się pogłębiać i jeśli czegoś zaraz nie wymyślę, to po 30 kilometrze może być nieprzyjemnie.

Dygresja.
Ostatnie dwa maratony, to też walka z kolką – tylko z drugiej strony. Pamiętam, jak w Łodzi przebiegłem prawie cały 33 kilometr zgięty w pół w tempie 3:30. Nie chciałem przeżywać tego ponownie. Zresztą zawsze podkreślam, że szczęście maratończyka polega na tym, że „czas leczy rany” i gdybym nie to, że uczucie cierpienia zaciera się w naszej głowie, to drugi raz na linii startu królewskiego dystansu byśmy nie stanęli.

Krok synchroniczny z „czeskim” akcentem – Adam Klein (bieganie.pl) byłby dumny 😉

Złudna kontrola.
Biegłem cały czas na 2/3 miejscu w naszej grupce, wymieniając się z Grześkiem pozycjami. Niepokorny Radek prowadził tempo naszej grupy. Nawet nie próbowałem kryć się, że mam problem z kolką. Chciałem żeby narastający ból przeszedł jak najszybciej. Zginałem się, naciskałem na podbrzusze – pomagało na moment, po czym ból powracał, jeszcze silniejszy. Zrozumiałem, że bieg zaczyna mi się wymykać spod kontroli. Dobiegliśmy do półmetka w 1:17:50. Mimo narastającego dyskomfortu pomyślałem: „Jest dobrze, na luzaku nabiegam z tego 2:40”, a przy tej temperaturze dawało to wysokie miejsce w końcowej klasyfikacji.

Czas selekcji.
Zerknąłem zobaczyć, jak trzyma się reszta chłopaków i mocno się zdziwiłem. Nikogo za nami nie było. Nie mam pojęcia, w którym momencie zgubiliśmy konkurentów. Nie było jakiegoś szalonego szarpnięcia, nikt nagle nie zaatakował. Po prostu, dawaliśmy sobie zmiany na prowadzeniu: Ja, Radek i Grzesiek. Tymczasem ból był już na tyle silny, że schowałem się za chłopakami i próbowałem wszystkiego, co tylko można, żeby się go pozbyć: wstrzymywałem oddech, mocno wydychałem powietrze, uciskałem, piłem, zginałem się w pół – i nic! Było coraz gorzej, a minęliśmy dopiero 23 kilometr. 

Słowami Grześka: „Co Ty za jogę uprawiałeś?!” – bez komentarza.

Zerknąłem na Asię, która dołączyła na 3 kilometrze i supportowała mnie na rowerze, po czym powiedziałem: „Długo tak nie pociągnę, zaraz mi rozerwie wątrobę” – (tak mi się wydaje, że to była wątroba). 

Pomyślałem, żeby dobiec jak najdalej z chłopakami, że za chwilę musi puścić… 24, 25 kilometr. Miałem na twarzy grymas bólu i byłem cały spięty. Grzesiek z Radkiem zaczęli się oddalać. Wiedziałem, że z nimi już nie powalczę. Zwolniłem do 3:50 – dalej straszny ból. Czegoś takiego jeszcze na biegu nie czułem. Nie byłem wycieńczony z wysiłku. Ogólnie czułem się całkiem dobrze, jedynie impulsywny ból podbrzusza odbierał mi ochotę na dalszą walkę. 

Nie wiem nawet jak to opisać…  Potrafię się na zawodach zajechać na amen. Wiem jak wygląda mgła przed oczami w upalny dzień, i jak zaczyna przygasać światło w samo południe. Nic takiego nie miało miejsca. Czułem po prostu ból podbrzusza, jakby ktoś wykręcał moje narządy, niczym mokrą szmatę.

To koniec.
Musiałem się zatrzymać. Popatrzyłem na Asię i z grymasem na twarzy powiedziałem: „To koniec!”. Przebiegłem w życiu ponad 100 biegów – zatrzymałem się pierwszy raz. Widziałem, że Asia ma łzy w oczach, widząc jak bardzo mnie boli i wiedząc, jak wiele kosztowało mnie przygotowanie do tego wyścigu. Ja natomiast, czułem wściekłość i rozżalenie. Ludzie na krzyżówce z głośnego dopingu momentalnie zamilkli. Ból powoli ustępował. Podniosłem się, rozejrzałem – nikogo za mną nie było, zupełna pustka. Wziąłem łyk wody i powiedziałem Asi, że skończę ten pieprzony maraton, nawet idąc na czworaka. Ruszyłem dalej, a ludzie zaczęli bić brawo, jak gdybym wygrywał te zawody. 

Najczarniejszy ze scenariuszy maratończyka.

Galloweym do mety.
Przebiegłem 500 metrów – ból wracał. Nie miałem już siły z nim walczyć. Człapałem tempem 4:20, wolniej, niż na rozbieganiach, a i tak po każdym kilometrze musiałem przemaszerować przynajmniej 50 metrów. Pokonałem tak 3 kilometry i w końcu dogonił mnie Czech z naszej byłej grupki. Krzyknął do mnie w swoim języku, żebym biegł  z nim, ale jego tempo 4:00/km, w tym momencie było dla mnie nieosiągalne.

Na 30 kilometrze zatrzymałem się i przeliczyłem tempo. Nadal biegłem, a w zasadzie stałem na czas poniżej 3 godzin. Zostało mi 67 minut na 12 kilometrów. Zabawne było to, że po prawie 7 kilometrach naprzemiennego marszu i biegu spadłem jedynie z 16 na 23 pozycję. Mało tego, moje żenujące tempo marszobiegu wystarczyło do tego, aby między 30 a 35 kilometrem nikt mnie nie wyprzedził. Ja cierpiałem z bólu, a prawie całą resztę wykończyła pogoda. Kto wie, może gdybym biegł do końca na granicy swoich możliwości, to skończyłbym jak kilku Ukraińców, których spotkałem siedzących w cieniu na przystanku i czekających na wóz techniczny, który zabierze ich z tego piekła. 

Bezradność.
Miałem sporo czasu na rozmyślenia. Przynajmniej w chwilach, kiedy ból ustępował miejsca uczuciu zażenowania i frustracji. Robiło mi się naprawdę wstyd, gdy co kilkaset metrów spotykałem znajomych, którzy przyszli kibicować mi tego dnia. Jednocześnie czułem, że ukończenie tego maratonu, to jedyny słuszny wybór. Nie chciałem chować głowy w piasek, chciałem dotrzeć do mety.

34,35,36… kolejno odliczałem kilometry do mety.

Jeszcze na 500 metrów do mety musiałem się przejść. Całe szczęście ostatnia prosta była za zakrętem, oszczędziłem  więc sobie końcowe upokorzenie. Końcowe 300 metrów przebiegłem z kwaśną miną.

Ironia.
2:53:40 – 4 lata od debiutu w tym miejscu, historia zatoczyła koło – znowu mogę się cieszyć ze złamanych 3 godzin.

Obojętność.
Znalazłem Asię i miałem ochotę się roześmiać. Powiedziałem jej: „A nie mówiłem, że coś się wydarzy, na maratonie zawsze dzieje się coś, czego nie da się przewidzieć”. Oczywiście wyściskała mnie i powiedziała, że się o mnie strasznie martwiła, i że i tak jestem najwspanialszy (Jak tu nie kochać?).

Na mecie, posiedziałem na trawie 30 minut. Poczułem się zdecydowanie lepiej. Zmęczenie oczywiście było, w końcu przebiegłem 42 kilometry, jednak maraton na 100% – kosztuje mnie znacznie więcej. Pogratulowałem konkurentom: Grzegorz Open 9 miejsce, 3 Polak – brawo! Natomiast Radek w debiucie Open 14 i 4 Polak. Czasy raczej kiepskie, ale pogoda na więcej nie pozwalała.

Rowerem do domu.
A ja? Nie chciało mi się czekać na autobus. Powiedziałem Asi, że wracamy do domu na rowerach (Asia się niezmiernie ucieszyła, w końcu tego dnia przejechała jedynie 50 km :)). Po powrocie wskoczyłem na wagę. Byłem ciekaw, ile straciłem wody. Przed biegiem ważyłem ok. 63 kg, po biegu wypiłem blisko 1,5 litry płynów + 1,5 litra na trasie – waga pokazała 59,9 kg. Podsumowując, łącznie straciłem ok. 6 kilogramów, aż boję się pomyśleć, co na trasie przechodziły osoby, które biegły 4 godziny i to na wysokiej, jak na swoje możliwości, intensywności.

Co dalej?
Do końca sezonu zostały 2 miesiące. Jestem w wysokiej formie. Dziś, dzień po biegu, czuję się najwyżej, jak po mocniejszym półmaratonie. Stać mnie jeszcze w tym roku na dobry rezultat i szkoda byłoby nie skorzystać z dyspozycji, którą zbudowałem. Niestety, ze względów osobistych nie mogę wystartować w Warszawie i Poznaniu (najbardziej oczywiste wybory), ale mam w zanadrzu niespodziankę, mam tu na myśli maraton. Gdzie? Zdradzę za jakiś czas, gdy zdiagnozuję swój problem z kolką i przejdę swoiste katharsis po tej sportowej porażce. 

P.S.
1) Jeszcze raz, wielkie dzięki za doping na trasie. Na prawdę, trudno zliczyć, ile razy słyszałem swoje imię, ile osób podbiegało i mówiło, że dam radę. Jestem mile zaskoczony, jak wiele kibiców kojarzy mnie oraz „Maraton w 140 minut”. Wielkie dzięki, to był najlepszy środek przeciwbólowy, jaki mogłem od Was dostać. Dzięki niemu dotarłem do tej przeklętej mety :#.

2) Autorem wszystkich zdjęć na blogu i najlepszym supportem jaki istnieje jest moja najdroższa narzeczona Joanna Antoniak, która wiernie wspiera mnie niezależnie od wyniku. <3

Akredytacja medialna – 140minut.pl